Confession

Nu ik weer bewust met eten bezig ben, merk ik dat er toch wat verkeerde opvattingen zijn vastgeroest. Zoals ik gister al beschreef is dit niet de eerste keer dat ik de strijd met het ongezonde aanga. Ik denk eerlijk gezegd dat er nooit écht vrede is geweest. Ik merk echter dat er nog steeds een beetje een Sonja Bakker mentaliteit in mij borrelt: hoe minder kcal ik eet des te sneller val ik af. NEE DUS! Dat zal iedereen met een beetje kennis van voeding je vertellen. Toch lijk ik het maar niet uit mijn hoofd te kunnen krijgen.

Daarbij is mijn doel helemaal niet om snel af te vallen. Dat wil ik oprecht niet. Maar dit legt wel de vinger op de zere plek: namelijk eten in extremen. Alles of niets. De balans ertussenin is wat ik nooit heb gehad, en daar moet ik dus echt naar opzoek. Nu de juiste weg om op een gezonde verantwoorde manier iets dood gewicht kwijt te raken, daarna een goede manier om dat vast te kunnen houden (maar dat is nog heel ver weg!).

Hoe komt het dat deze mentaliteit zo heerst? Want geloof me, ik ben niet de enige die dit probleem herkent. De hele industrie maakt er gebruik van. De eerste reclames in het nieuwe jaar bieden je de mooiste middeltjes om -snel- die extra kilo’s weer kwijt te raken. Het is ondertussen niet meer dan normaal dat we massaal jojo-en en dan in het voorjaar weer de kilo’s wegsmelten om in bikini te passen. De sportbladen zetten de artikelen groot op de cover “get fit fast!”.

Er is maar een hele kleine groep, en deze groep is gelukkig flink aan het groeien, die er voor staan dat gezondheid meer is dan slank zijn. Dat -snel- kilo’s kwijtraken niet de manier is om slank en/of gezond te blijven (slank is niet hetzelfde als gezond!). We moeten weer van ons lichaam gaan houden, in elke vorm. We moeten van voedingsproducten gaan houden. We moeten gaan begrijpen en waarderen waar voeding voor dient en wat ons lichaam er mee doet. Pas dàn zullen we ook het proces van verandering waarderen.